Brussels Airport Marathon: hoe deze marathon een mentale strijd werd in plaats van een fysieke

Gisteren stond ik alweer aan de start van mijn vierde marathon. Geen World Major deze keer, maar oost, west, thuis best. Zoals jullie wel weten kreeg ik de kans van de NN Running Club om deel te nemen aan de Brussels Airport Marathon. Ik had verwacht dat deze marathon op exact zes weken na Berlijn een fysieke strijd zou worden, maar niets was minder waar. Deze marathon was mentaal de zwaarte marathon so far. En je lees het allemaal in dit race report.

Ik was – ondanks het extra uurtje slaap – toch al vroeg uit de veren. Het voelde heel erg vreemd om na drie internationale marathons, wakker te worden in m’n eigen bed, in de auto te stappen en een drie kwartier later al ter plaatse te zijn. Ik werd hartelijk ontvangen door de NN Running Club in hun VIP-lounge die lekker warm was. Want ja dames en heren, het was koud. Ik besloot dan ook om in dezelfde outfit te rennen als tijdens de Tokio Marathon: een baselayer van Craft, een longsleeve van Nike, mijn geliefde Pace Rival legging van Lululemon en aan m’n voeten de Air Pegaus 35.

Na een korte opwarming was het tijd om de warme tent te verlaten (huil) en naar de start te gaan. Ook nieuw voor mij: je mag zelf je startvak kiezen. Omdat ik eigenlijk geen eindtijd voor ogen heb, sluit ik me gewoon aan in het startvak tussen 04u00 en 04u15. Een snellere tijd dan dat zou ook echt niet mogelijk zijn: het parcours is immers heel pittig met de eerste kilometer een aantal korte, steile kilometers doorheen tunnels. Ook de laatste kilometer krijgen we Tervurenlaan voorgeschoteld, een goede twee kilometer stijgende kuitenbijter waar je zelf op je tanden moet bijten. Misschien komt het ook omdat deze marathon geen wereldbekende major is, waarbij je een ‘wauw’-gevoel krijgt van er gewoon te staan, maar aan de start mis ik wel een portie adrenaline.

Maar goed, om 9 uur gaat het startschot en tien minuten later loop ik over de start. Ik probeer zoveel mogelijk uit de wind te blijven, maar het waait hard. Het duurt ook best even voor ik opgewarmd ben. De eerste 15 kilometers zijn zeker geen geheim meer voor mij. Het parcours is dan immers gelijklopend met dat van de 20 KM van Brussel en die liep ik ondertussen al twee keer. Ik drink netjes bij elke drankpost een beker water. Dat is zo koud dat ik regelmatig moet hoesten. Na drie majors te lopen, zie ik twee voor- en nadelen. Voordeel: je loopt niet met 50 000 lopers op 42 kilometer, dus je hebt best wat ademruimte. Nadeel: er zijn ook geen supporters voor 50 000 lopers. En hoewel ik altijd met loeiharde muziek loop, merk ik toch dat supporters me eigenlijk een drive geven.

Rond km 17 begint het me wel te dagen: de halve marathon loopt ook op dit parcours en hun bordjes staan dus ook te schitteren langs de kant van de weg. Het is mentaal heel zwaar om te zien dat zij ‘nog’ maar drie kilometer hoeven, en jij moet nog een hele lus maken aangezien je nog niet halfweg bent. Op het moment dat ik het halfway pointpasseer, wordt het me mentaal zwart voor de ogen. Plots wil ik niet meer verder. Ik neem m’n Whatsapp erbij en stuur een bericht naar het altijd supporterende #teamannemerelrunsnyc. Wat als ik nu zou wandelen? Zou ik dan de tijdslimiet van 5 uur nog halen (tuurlijk niet, maar op dat punt zou ik het er voor over hebben om te stoppen met lopen).

De volgende kilometers zijn dan ook kilometers van gezeur en geklaag. Ik weet immers dat het nog een heel eind is. Op aanraden van de dames wissel ik lopen af met wandelen. Zo gaat het best nog wel goed. Gelukkig blijft de ondertussen bekende heuppijn uit, dankzij een Ibuprofen die ik deze keer halfweg het parcours innam, op het moment dat de pijn steeds kwam piepen bij vorige wedstrijden. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, en zeker geen die een marathon loopt. Wanneer blijkt dat deze lus ook nog een heel oninspirerend stuk bos (zijn we per ongeluk in een trail beland?) en woonwijk is met nog meer hoogtemeters, ben ik het echt zat. Ik begin meer en meer te wandelen. Het idee om te stoppen klinkt zo aantrekkelijk. Ik heb immers het perfecte excuus: ik liep zes weken weken geleden ook al een marathon. But my momma ain’t raised no quitter.

De laatste kilometers van de lus leg ik dan ook al snelwandelend af met een tempo tussen de 08:00 – 08:30 min.km. Want hoewel ik er mentaal echt onderdoor zit, ben ik ook best heel wat gefrustreerd. Wanneer ik het 36KM punt voorbij wandelen, kan ik het terug opbrengen om rustig te lopen. Toch besluit ik om die beruchte Tervurenlaan opnieuw op te wandelen. Daarna ga ik terug afwisselend aan het lopen/wandelen, want de standaard marathonspierpijn komt toch opzetten. Kunnen ze daar nog geen pilletje voor uitvinden? 😉 Bovendien koel ik wel erg snel af door het koude weer wanneer ik wandel.

Uiteindelijk loop ik over de finish in 04:24:24, een tijd die ongeveer 16 minuten trager is dan in Berlijn maar waar ik zeker en vast tros op mag zijn. Edit: bij het nakijken van de officiële resultaten, blijkt dat ik één seconde sneller was: 04:24:23. 😉 Na de finish krijgen we helaas geen folie (pas dan voel ik me #badass), dus ik haast me naar de NN Vip Lounge om me terug op te warmen. Ik kleed me om in lekkere warme kledij, neem de metro terug naar de randparking, stap in de auto en ben een uur na mijn finish alweer thuis. Best bijzonder zo.

04:24:23. Mijn vierde marathon. Net zoals bij de marathon van New York moet ik nog wat werken aan dat trots zijn. Maar ik heb het toch zo maar even klaargespeeld. Twee marathons op zes weken tijd. Doe ik dat nog eens opnieuw? Nee. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, en zeker geen die een marathon loopt. 😉

xoxo

Marianne

Wie de tel goed heeft bijgehouden, weet dat ik maar liefst vier marathons liep sinds 5 november. Vier marathons op één jaar tijd dus. Omdat dat best… Spectaculair en gestoord is, komt er binnenkort zeker nog een blogpost hieromtrent aan.